The Fast Food Kings (B) Blues SR&BC Stekene (02-02-2024) reporter & photo credits: Marcel info band: The Fast Food Kings info club: SR&BC Stekene © Rootsville 2024

Nieuwe maand en meteen ook het eerste optreden van februari. Hiervoor trok ik naar de Stekense Rhythm & Blues Club waar ze hun maandelijkse gig gaven. Deze maand hadden ze hiervoor The Fast Food Kings uitgenodigd. Allen daarheen dus.

Deze muzikale koningen, de echte waren met drie, en deze met vier, brengen pure roots en blues in een mix van eigen songs en leuke covers in de stijl van de T-Birds, James Harman of nog Kim Wilson. Ze dompelen ons onder in “the real stuff” gaande van pure West Coast tot old style Chicago blues. De band bestaat uit Toon Derison aan de drums, Bart Rico Ulens op gitaar, Marc ‘Rusty’ Thomas aan de bas en last but not least Wim De Geest op de Mississippi saxofoon en vocals. Vorige zomer had ik deze boys nog eens aan het werk gezien in de Kleine Notelaar in Dendermonde en ik moet zeggen dat ze een heel sterke indruk hadden achtergelaten. Ander publiek, andere locatie dus benieuwd hoe ze het vanavond zouden aanpakken.

Ik moet zeggen dat Willy’s Place gezellig was volgelopen voor deze Kings en gelijk hadden ze. Iets voor het voorzien aanvangsuur kwam de MC van dienst de band aankondigen en vertrok de Kings expres voor een stevig rondje blues, rock ’n roll en rhythm ’n blues. Dat was al zo met een zeer korte instrumentale intro op de voet gevolgd door ‘One’s To Many’, ‘Riding In The Moonlight’ en ‘Sick and tired’ een ouwertje euit 1957, geschreven door Chris Kenner en Dave Bartholomew. Als fan van The Blasters werd ik in de watten gelegd toen ‘Leavin’ door de installatie schalde .

Het is niet zo dat de mannen enkel covers speelden, want met ‘Howlin’ At The Blue Moon’ serveerden de boys een eigen nummertje. Stilaan kwam het einde van de eerste set in zicht en met ‘Cross Your heart’, ‘Don’t Bother Trying’ en het schitterende ‘This Train’, mochten we gaan rusten. Mooi opgebouwde eerste deel, met een pak energie, swingend en shakend en op tijd en stond een rustpauze. Wim was goed bij stem, stem, dat bijwijlen deed denken aan Phil Alvin, zijn harmonicawerk mag er zeker wezen. Rico geeft geregeld een fijne solo weg terwijl “Rusty”, aan de bas, de coolness zelf is. Toon daarentegen roffelt als een bezetene op zijn drumkit.

Na de korte pauze werd op hetzelfde niveau verder gespeeld. De aanwezigen hadden er zeker en vast nog veel zin in toen werd aangezet met ‘Modern Numbers’, song waarbij we een fantastische drumsolo tussen de kiezen kregen. De eerst dansers verschenen op de dansvloer bij het rockende ‘I’m Ready’ en ze bleven staan toen het tempo zakte met het mooie ‘Don’t Touch Me’. De trein denderde verder richting eindstation met ‘Baby Don’t Lie To Me’ en ‘When the Light Go Out’. Het viertal blijft duidelijk onder inspiratie te staan van Kim Wilson en zijn Fabulous Thunderbirds. But who cares? It was funtime baby !!

Of het nog niet warm genoeg gingen de mannen de temperatuur nog wat verder de hoogte indrijven en dat lukte alvast zonder enig probleem met ‘Long Time’ en ‘I Smell Trouble’. We kregen dan ook door dat we bijna aan het einde van dit fijne optreden waren. Maar eerst kregen we nog ‘Hey Little Girl’ te horen waarna er heel toepasselijk afscheid werd genomen met ‘So Long Baby Goodbye’ van The Blasters. Een knaller van formaat.

De aanwezigen zagen het echter niet onmiddellijk zitten om huiswaarts te keren en na een beetje aandringen kon er alvast nog eentje af en wat voor eentje, ‘The Crawl’ van The Fabulous Thunderbirds. Mooi einde van een leuke avond.

Deze Fast Food Kings lieten alweer een stevige indruk na. Goede muzikanten die met hart en ziel hun muziek brengen. Ze hebben alleszins iedereen een leuke avond bezorgd. Ik zou zeggen,  laat de fast food maar komen….voor mij nen Ultimate Bacon King astemblief !!!

Marcel